Bu sicak, bogucu Agustos ayinin son gunlerinde: tepemizde savas helikopterleri gibi zikzaklar cizen sinekler niye sirt ustu ucuyor? Yoksa sirt ustu yatan ben, optik bir illuzyonmu goruyorum?
Bir araya toplanmis bunca insan surusu niye colun ortasinda, tek basina kalip bir yudum suya muhtac insanlar gibi saga sola yaplayarak vaha arayan insanlar gibi umutsuz? Belkide bu gordugum sey bir seraptan baska bir sey degil.
Niye kendimi geceleyin gokyuzunde isiklari bazen yanip bazen sonen, tek basina kalip yanlizliktan umutsuzluga kalmis yildizlar gibi hissediyorum. Aslinda burada hakikaten tek basima, yapayanlizmiyim?
Ne zaman yirtacak insanlar bu uzun, korkunc sesizligi? Yoksa bu soguk tasin uzerinde yatan gercekten benmiyim? Yoksa bizlermiyiz onunla orada yatan...
Posts
